و چه تنها

ای در خور اوج

آواز تو در کوه وسحر وگیاهی به نماز

غم ها را گل کردم ، پل زدم از خود تا سخره ی دوست

من هستم و سفالینه ی تاریکی

و تراویدن راز ازلی

سر بر سنگ ، و هوایی که خنک ، و چناری که به فکر

و روانی که پر از ریزش دوست

خوابم چه سبک ، ابر نیایش چه بلند

و چه زیبا بوته ی زیست ، و چه تنها من !

تنها من و سر انگشتم در چشمه ی یاد ، و کبوتر ها لب آب

هم خنده ی موج ، هم تن زنبوری بر سبزه ی مرگ و شکوهی در پنجه ی آب

من از تو پرک ، ای روزنه ی باغ هماهنگی کاج و من و ترس !

هنگام من است ، ای در به فراز

ای جاده به نیلوفر خاموش پیام